ਕਾਰਕ

ਪੰਜਾਬੀ

ਉਚਾਰਣ

ਕਾ ਰ ਕ

ਨਿਰੁਕਤ

ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਤੋਂ

ਨਾਂਵ

ਕਾਰਕ (ਪੁਲਿੰਗ)

1. ਕਰਨ ਵਾਲਾ, ਕਰਤਾ; ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਪ੍ਰਯੋਗ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਕਰਕੇ ਦੂਜੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲਕੇ ਹੋਇਆ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਦਹਾਰਨ: ਸੁਖਕਾਰਕ, ਦੁਖਕਾਰਕ ਆਦਿ
2. ਵ੍ਯਾਕਰਣ ਅਨੁਸਾਰ ਨਾਂਵ ਜਾਂ ਪੜਨਾਂਵ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਉਹ ਅਵਸਥਾ ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਸ ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਕ੍ਰਿਯਾ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਵੇ। ਕਾਰਕ ਛੇ (ਛੀ) ਹਨ - (ੳ) ਕਰਤਾ, (ਅ) ਕਰਮ, (ੲ) ਕਰਣ, (ਸ) ਸੰਪ੍ਰਦਾਨ, (ਹ) ਅਪਾਦਾਨ, (ਕ) ਅਧਿਕਰਣ। ਉਦਾਹਰਨਾਂ:
   1. ਕਰਤਾ: ਗੁਰਮੁਖ ਸਿੰਘ ਪਾਠ ਕਰਦਾ ਹੈ।
   2. ਕਰਮ: ਸਿੱਖ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਛਕਾਇਆ।
   3. ਕਰਣ: ਕਲਮ ਨਾਲ ਲਿਖੋ।
   4. ਸੰਪ੍ਰਦਾਨ: ਮੇਰੇ ਲਈ ਘੋੜਾ ਲਿਆਓ।
   5. ਅਪਾਦਾਨ: ਗ੍ਰੰਥੀ ਸਿੰਘ ਤੋਂ ਪੋਥੀ ਲਿਆਓ।
   6. ਅਧਿਕਰਣ: ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਵਿੱਚ ਕੀਰਤਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
   7. ਸੰਬੰਧ: ਬਾਬੇ ਕਾਲੂ ਦਾ ਪੁਤਰ ਜਗਤ ਦੇ ਉਧਾਰ ਵਾਸਤੇ ਆਇਆ।